ข้าวเกรียบยาหน้า
ข้าวเกรียบยาหน้านั้นมีที่มาที่ไป สมัยโบราณ ชาวมุสลิม (แขกจามเชื้อสายมลายู) ที่เข้ามาอาศัยอยู่ในบ้านน้ำเชี่ยว ได้นำวัฒนธรรมการกินของตนเข้ามาด้วย นั่นคือ ข้าวเกรียบปากหม้อ ที่มีลักษณะคล้ายข้าวเกรียบปากหม้อของชาวเวียดนาม ต่อมาเมื่อทำกินกันมากๆ แป้งที่เหลือจากการทำข้าวเกรียบ ถูกประยุกต์โดยนำไปตากแดดเป็นแผ่นแห้งๆ ขณะเดียวกัน ชาวมุสลิมเห็นว่าบ้านน้ำเชี่ยวนั้นมีมะพร้าว มีกุ้งเยอะ เลยนำมาดัดแปลงทำเป็นขนม โดยใช้น้ำตาลอ้อยมายาที่ตัวแป้งเพื่อให้มะพร้าวกับกุ้งติดกับตัวแป้ง จึงเป็นที่มาของชื่อ “ข้าวเกรียบยาหน้า” ขนมชนิดนี้ห่างหายไปนาน แต่ยังมีบางบ้านที่ยังทำให้ลูกให้หลานกินอยู่ เมื่อมีการท่องเที่ยวเข้ามา กลุ่มท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ฯ อยากรักษาวัฒนธรรมนี้ไว้ จึงนำมาสาธิตให้นักท่องเที่ยวได้เรียนรู้วิธีการทำและบอกเล่าประวัติความเป็นมาอย่างน่าภูมิใจ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น